Nee, ik ben geen Startrekbattleshipwarsfan, maar toch wil ik dematerialiseren. Ik heb veel te veel spullen, en die spullen roepen.
“Maak een jurk van mij” roept dat fleurige stofje. “Ja, gezellig, we doen mee!” stemmen de lockmachine en de naaimachine enthousiast in. Een fleece moppert: “ik ben eerder aan de beurt, ik lig hier veel langer…” Het poppenhuis dat mijn vader maakte, murmelt in de doos: “oud? jij? Ik ben pas oud! Ik wil in ere hersteld!” Dan brandt de hel los. Want de één na de ander claimt ouder te zijn en daarmee aandacht te verdienen.
Ik doe maar gauw de kast weer dicht. Het gemopper galmt na in mijn hoofd. Even later lees ik op facebook:
The most important things in life aren’t things.
Is dat zo? Het lijkt een inkoppertje. Eten en een dak boven je hoofd noem ik toch wel dingen, en ook dat bed waar ik toch veel uurtjes in vertoef. Maar dat bedoelt de schrijver vast niet. Liefde, gezondheid, vriendschap….allemaal belangrijker dan dat niet eens zo bijzondere beschilderde steentje, dat achtergebleven puzzelstukje of die afgrijselijke koeiebel. Maar toch…
Omdat mijn energie niet meer mijn creatieve geest bij kan houden wil ik echt van al die spullen die aandacht vragen af, maar ik merk dat ik dat verschrikkelijk lastig vind. Ga ik dan alles weg doen? Of alleen sommige spullen? En op grond waarvan dan?
Hoe meer ik er over nadenk, hoe beter ik begin te begrijpen wat ik er zo moeilijk aan vindt. Materie is de sleutel tot mijn geheugen.
Die mopperende donkergroene fleece kocht ik misschien wel 20 jaar geleden samen met een dierbare vriendin die driftig begonnen was te leren naaien. We kochten dezelfde coupon, het kledingstuk dat zij ervan maakte is al heel lang geleden afgedragen en afgedankt. Als mijn couponnetje uit de kast verdwijnt, is het pad naar deze herinnering in mijn hoofd afgesloten. Maar ook is de belofte van wat ik er allemaal mee zou kunnen doen definitief niet ingelost.
En dat maakt me ongerust.
Zo meteen heb ik een leeg huis, maar een overvol hoofd vol herinneringen en ideeën waar ik niet meer bij kan. Alsof je die bestseller opgeslagen hebt op van die zachte 5 inch floppy’s. Je moet er toch niet aan denken.
Conclusie kan niet anders zijn dan dat al die materie een prachtige kapstok is voor wat woordenrijgerijen. Waarna ik het met een gerust hart kan wegdoen.
Zolang ik blijf geloven in het bestaan van The Cloud…
