66 dagen kost het om een nieuwe gewoonte aan te leren. Zeggen ze.
Toen corona zijn intrede deed, kwam ik onverwacht thuis te zitten, want ik werkte in de ouderenzorg. Met mijn kwetsbare gezondheid hoorde ik opeens zelf weer tot de ‘zieken’ in de samenleving.
Direct wist ik dat ik er hard voor moest gaan werken
om niet in valkuil van ‘op de bank ziek zitten zijn’ terecht te komen. Daar heb ik al genoeg ervaring mee. Maar de gewoonte zit in het beestje, en hoe graag ik ook wilde dat ik mijn dagelijkse activiteiten niveau net zo hoog hield als voorheen, dat gebeurde niet. Alles op zijn elvendertigst, wat morgen kan, hoeft vandaag niet.
En ik hou ervan om op zo’n kalme manier te leven.
Maar, om ook gezond en fit te blijven is een dosis discipline toch wel handig. Ik heb daar niet zo veel van. Discipline. Resultaat van een eigenwijze geest. Met mijn gedachten ergens anders, ben ik altijd overal. O,o,o, het klinkt leuk, maar het is zo onpraktisch.
Heropvoeden
Na een goed gesprek met mijn coach, met daarin de nadrukkelijke boodschap zo klein mogelijke stapjes in verandering te maken, kwam ik tot de bottomline dat ik mezelf maar eens moest gaan heropvoeden. De gewoonte om maar te doen wat in me opkomt als er geen collega’s op me wachten, wil ik dolgraag doorbreken. Ik wil uiteindelijk een levendige coachingspraktijk gaan opbouwen en daar zijn geen andere collega’s dan me, myself and I.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf
Toevallig -zo’n mooi woord hé, iets valt je toe- stuitte ik op een filmpje van een hoge militair die vertelde dat je de wereld kan veranderen door je bed op te maken. De wereld verbeteren heeft altijd al als nummer 1 op mijn wensenlijstje gestaan. En ik weet ook dat dat bij mezelf begint.
Zichtbare tegenzin
Maar ja. Bed opmaken. Alhoewel ik mijn moeder graag hielp, zei zij vaak over huishoudelijke taken “kind, dat doe ik wel. Dat kun je later nog lang genoeg doen”. En ging met een zucht aan de slag, zoveel zichtbare tegenzin heb ik zelden ergens anders gezien. Hier heb ik in mijn oren geknoopt dat huishouden eigenlijk zonde van je energie is. Mijn jonge geest interpreteerde zaken niet helemaal reëel, dat kunnen we hier wel uit concluderen. Maar het kwaad was wel geschied.
Bed opmaken?
Wat een onzin. Ik duik er ‘s avonds toch weer in? Verhalen over bedbugs, huismijt en liters zweet stijfden me in deze gewoonte: veel gezonder om je bed te luchten!
En toch, met een cadeaubon kocht ik in het najaar voor op mijn bed in mijn nieuwe groen geschilderde slaapkamer, een hippe okergele plaid.
Blijkbaar was er toch een verlangen.
Ergens begin april commiteerde ik me aan mijn bed opmaken. Direct als ik opstond. Eén keer sloeg ik over. Twee keer deed ik het later. Maar in dit geval kan ik wel zeggen dat die 66 dagen wel kloppen want het is bijna een gewoonte die vanzelf gaat, waar ik niet meer over na hoef te denken. Mijn wereld verbeteren is in volle gang!
Maar wat doet ik nou met die bedbugs?
