Inmiddels heb ik een paar keer een filmpje van een longarts voorbij zien komen. Het stemt me verdrietig.
Ik kan echt meevoelen met deze arts. Hij heeft kennis en visie vanuit zijn expertise. Hij heeft ook zorg. En velen met hem. De zorgen die hij zich maakt, zijn buiten zijn invloedsfeer. Hij kan dit niet veranderen, hij weet niet zeker wat de (verborgen) motieven van Bill Gates en de WHO zijn. De invulling dat dit mogelijk een ander doel dient dan de wereldgezondheid is een redenering die misschien voor jou plausibel klinkt. De maatregelen hebben zoveel gevolgen. Het enige wat hij nog kan doen is zijn zorg uiten. Hij is zó ongerust. Hij heeft het ook over leefstijl, en mist in de berichtgeving van de overheid wat we kunnen doen.
En dat is waar hij mij raakt. Leefstijlverandering is zó mijn ding.
Gestopt met roken, anders eten, meer bewegen. Maar ook onderzoeken hoe ik in het leven sta. Voor mij is gaan leven in onbegrensd vertrouwen de belangrijkste verandering in leefstijl geweest.
De maatregelen tegen corona zijn geboren uit angst. Angst voor de dood. Angst dat er misschien mensen op een ander moment gaan sterven dan vóór corona het geval zou zijn. Dat mensen zouden overlijden doordat er niet genoeg ic-plekken zijn. Dat mensen een ouder, partner of kind gaan verliezen. Situaties die altijd al horen bij het leven.
De maatregelen zijn ingegeven door het idee dat leven beheersbaar is, maakbaar. Dat wij als mensen kunnen bepalen wat er gebeurt. Dat idee, krijgen we met de paplepel ingegoten en het is dat idee dat nu zorgt voor het onderbuikgevoel van
“er klopt iets niet”.
Dat gevoel “er klopt iets niet”, heeft het altijd bij het juiste eind. Het is het denken dat er een drama van maakt. De maatregelen zijn niet natuurlijk. Die veroorzaken dat gevoel van “er is iets niet pluis”. Er is zoveel anders in het dagelijks leven, dat het opeens lijkt of je in een andere wereld bent terechtgekomen. Het lijden is nu bij de meerderheid van de bevolking voelbaar. Eenzaamheid en tekort aan aanraking onder ouderen en singles. Stress bij zorgpersoneel. Op elkaars lip zitten in gezinnen. Angst voor complotten.
Dat veroorzaakt onrust.
Onrust veroorzaakt dat je alerter bent, je gaat niet meer op de automatische piloot. Probeer maar eens te stoppen met koffiedrinken, of een half uur eerder te gaan slapen. Dat levert dezelfde soort onrust, misschien in een mildere vorm. Ongemak met hoe het is. De neiging om de verandering ongedaan te maken heeft een enorme trekkracht.
Ons brein gaat daardoor in overdrive.
Gaat aanwijzingen zien die er niet zijn. Gaat puzzelstukjes herkennen en aan elkaar plakken. Tegen helder licht gehouden passen ze misschien toch niet, maar het brein is zo gedreven om de puzzel op te lossen dat het graag de puzzelstukjes in elkaar pusht in plaats van past. Verbanden leggen tussen gebeurtenissen is een precaire bezigheid. De invloed van je onderbewuste die altijd op zoek is naar gevaar om af te weren is heel veel groter dan je denkt. Overlevingsstrategieën en afweermechanismes banen het pad door de jungle vol gevaar.
Toch wil ik met heel mijn hart oproepen om te vertrouwen.
Niet te vertrouwen op de situatie, corona, de WHO, de regering of de buurman van je nicht die toevallig iemand kent die verstand heeft van politiek, geneeskunde of zweetvoeten, nee, die hoef je van mij echt niet te vertrouwen.
Vertrouw dat je aan kunt wat je tegenkomt in het leven. Vertrouw dat wat je tegenkomt in het leven je iets kan leren. Vertrouw dat als je het niet in een keer leert je het nóg een keer mag proberen. Geef aandacht aan wat je vertrouwt. Vertrouwen is een keuze.
Vertrouwen is is het rustgevende medicijn
voor je alerte brein die overal gevaar denkt te zien. Door vertrouwen komen stressmechanismes tot rust, en komt je lichaam uit de overlevingsstand.
Ik wens je veel vertrouwen toe! Dikke zoen!
